Na de school en het puberen komt de tijd dat de jeugd in Loenen verkering gaat zoeken. Zo noemde men dat vroeger. Met zestien jaar naar dansles. Hier in Loenen bij Bosoord, Vredenberg of gewoon op de dèle. Ouderen weten dat nog wel. Met het dansen begon het verkennen van het andere geslacht. Als het van beide kanten klikte dan had je verkering.
Een bekende plek van samenkomst was vroeger de Loenense waterval. Veel ouderen hebben daar hun geliefde gevonden. Als er verkering van kwam dan was er soms een groot probleem. De jongen of meisje die je leuk vond die was soms van een ander geloof. Die was niet van ‘ut höltjen’ zoals men dat toen noemde.
Er was ook een strijd tussen de mooiste meiden. Grote sterke kerels waren er p tegen dat jongemannen uit Eerbeek of Dieren hier verkering zochten met de Loenense schonen. Aan de rand van het dorp werden ze opgewacht en vaak flink afgetuigd.
In de verkeringstijd die soms wel vijf jaar duurde, werden keurig ‘de bokken van de geiten’ gescheiden gehouden. Ook als het gras ‘twee kontjes’ hoog was. Soms liep het toch mis en dan op een draf naar het gemeentehuis en kerk.
Gelukkig zijn de tijden veranderd. De jeugd mag alles kiezen en alles doen. Geen gescheiden gedoe en zeker hier geen verschil in geloven. Iedereen is hier nu welkom. Verkering is meestal een achterhaalde zaak. Gewoon na een paar weken bij elkaar in trekken. En dan misschien een keertje trouwen?
Martien Kobussen
