De laatste tijd is het onrustig in ons dorp. Onrust omdat er ineens het nieuws is van windmolens aan de rand van ons dorp. Onrust omdat er ineens het nieuws is van een zonnepanelenpark naast een van de monumentale panden in ons dorp. Onrust omdat ineens Lelystad van de EU alle maatschappijen kan laten vliegen die dat willen. Onrust omdat de stikstofproblematiek hier misschien toch nog iets in kan betekenen. Onrust omdat onze minister van infrastructuur, zegt dat zij nog wel een juridische list kan vinden om de regels te omzeilen. Onrust omdat er politici zijn die roepen dat de veestapel gehalveerd moet worden. Onrust omdat wij hier tussen veel boerenbedrijven wonen en hiermee opgegroeid zijn. Onrust omdat een heel bos, waar alle Loenenaren al jaren in rondwandelen steeds verder verboden toegang wordt.

Het zijn veelal landelijke problemen die voelbaar worden in ons dorp. Wij zijn een heel erg actief dorp, veel activiteiten met als doel om Loenen zo zelfstandig mogelijk te houden en ook nog eens zo duurzaam mogelijk te maken. Bijna iedereen in Loenen heeft hier een rol in of bij. Maar toch bekruipt mij steeds meer het David tegen Goliath gevoel. Wij worden door gemeente, provincie, landelijke politiek steeds verder in een keurslijf gedrukt. Ik begrijp dat wij maar een klein dorpje zijn, maar wel een voorloper als het gaat om duurzaamheid en zelfstandigheid waar men een voorbeeld aan kan nemen.

Ik weet het, geen blije column deze keer, maar ik moest het even kwijt.

Olga Oudt