Na het overlijden van mijn moeder kwam haar hondje Dirk bij ons wonen. Dirk was toen bijna 10 jaar oud. Hij woonde op een bovenwoning in Amsterdam en schommelde, want overgewicht, naast de rollator van mijn moeder rond het pleintje waar zij woonde.

Ineens zat hij hier in Loenen, grote tuin, groot bos, en andere huisdieren. Wat had hij het moeilijk. Onze hond Mira nam hem op sleeptouw en leerde hem hoe het er bij ons aan toeging. Mira had een eigen willetje, koos altijd dezelfde route en had altijd haast. Door gewrichtsklachten kon zij niet heel ver meer lopen en hierdoor kreeg Dirk mooi de kans om conditie op te bouwen. Helaas ging Mira afgelopen zomer hard achteruit en tot ons verdriet moesten wij haar laten gaan. Ineens moest Dirk het zelf doen.

De eerste dagen durfde hij alleen een heel klein stukje met ons te wandelen. Beetje bij beetje liepen we steeds iets verder. Tot er op een dag een knop omging in het koppie. Hij ontdekte zijn neus! Iedere wandeling werd een grote snuffeltocht, wat had hij het druk. Nu lopen we rustig 2 uur met elkaar en hij kiest iedere keer weer een andere weg. Ik kom op paden waar ik nog nooit gelopen heb. Maar door zijn gesnuffel zie en ontdek ik steeds weer nieuwe dingen. Opnieuw besef ik mij hoe mooi onze omgeving toch is. Wat een voorrecht het is om hier te mogen wonen. Dus ga lekker naar buiten, met of zonder hond. Kijk, geniet en bewonder.

Olga